Toen de gebroeders Dumon begin vorige eeuw het gebouw ontwierpen, waar nu de        Maerlant-leerlingen les volgen, was de vijver in het groene domein al een charmant aantrekkingspunt. Door de jaren heen…meer dan honderd al,         vereiste de vijver af en toe aandacht om verzorgd te worden…het water, de oever.

In mijn West-Vlaams dialect sprankelt het verband met de oorsprong , vivre en vivere : leven. Het is eigenlijk de kunstmatige waterpartij die de broers Dumon,  dokter en architect, in het joyeuze prebellum voorzagen bij de zeventien paviljoenen en het onderkelderde vijf verdiepingen hoge  als een witte droom reikende kuurhotel, dat in het prille interbellum onze school werd. Een minister – Coens –  diepte in 1985 centen op en liet de vijver wat levenloos schoonmaken, biologieleraren, oud-leerlingen Van Gompel, Content,  de leerlingenraad stimuleerden het natuur- en opvoedingsaspect; de pers kwam, een prijs ook, voor die groene long. Bij biologielerares Carine Rabauts afscheid schaarden de collega’s zich op de oever bij de vijver, die haar naam kreeg.