De ‘Rochus’ in De Pillecijns verhaal werd geboren in Montpellier. Zijn ouders zijn rijk, maar sterven als hij nog jong is. Hij ziet veel armoede en verkiest een armoedig leven…als bedelaar. Hij trekt naar het zuiden via o.a. Avignon, de Alpen, Lombardije, Toscane, Acquapendente, Rimini naar Rome. Hij volgt op zijn weg als pelgrim als het ware de pest. Hij geneest enkele pestlijders. Hij blijft drie jaar in Rome en keert dan terug door plaatsen waar de pest is verdwenen, door andere waar die nog steeds heerst. De Pillecijn laat hem Dante ontmoeten (historisch onmogelijk, want Rochus werd rond 1350 geboren en Dante stierf al in 1321) Als hij terug is in Montpellier leeft hij er als bedelaar, hij wordt opgepakt, door zijn oom, de gouverneur niet herkend, en in de kerker gestopt, waar hij in 1379 sterft, getroffen door de pest wellicht.

De Pillecijns verhaal ROCHUS, uit 1951, kreeg goede commentaren.

Veel Maerlant-ath.lln. zullen zich de Pillecijn herinneren van de gwp’s in Malmedy waar ze in het atheneum lessen biwoonden, met leraren en leerlingen  praatten om na te gaan wat ze wisten over de Vlaamse auteur die tussen 1926 en 1933 leraar Nederlands en Engels was geweest in het Athénée Royal de Malmedy, de stad waar hij  inspiratie opdeed voor zijn romans HANS VAN MALMEDY en MONSIEUR HAWARDEN.

Heel wat valt te vertellen over De Pillecijns oorlogs- en na-oorlogsverleden.

In een toespraak op de vierde oud-leerlingendag (2 juni 1946) , de eerste sedert de bevrijding, waar meer dan 100 oud-leerlingen waren,had  de secretaris van de Bond Onze Scholen, J. Bernaert het over de ‘huichelaar De Pillecijn…In 1946 was Virgile De Maesschalk directeur en voorzitter van de Bond Onze Scholen.

MONSIEUR HAWARDEN: Alex Micha is als jongen het enige gezelschap van een wereldvreemde, mysterieuze aristocratische vreemdeling, Monsieur Hawarden). Die is afkomstig uit Parijs en heeft zich gevestigd in Ligneuville nabij Malmedy. In werkelijkheid is Monsieur Hawarden een vrouw, Mériane Gillibrand, maar tot aan haar dood bewaart ze dit geheim, ook voor Alex Micha. Monsieur Hawarden heeft een moord op haar geweten en met deze travestie wil ze ontsnappen aan de vervolging voor dat misdrijf. Ze gaat nog eenmaal in het geheim als vrouw naar Spa om er een liefdesavontuur te beleven, maar dat draait op een ontgoocheling uit. Uiteindelijk pleegt ze zelfmoord, omdat ze de vervreemding niet meer aankan. In werkelijkheid stierf “Monsieur Hawarden” aan verwondingen aan haar longen. Pas na haar dood werd haar ware identiteit achterhaald.

In 1968 ging de film MONSIER HAWARDEN (regisseur Harry Kümel, hoofdrol Ellen Vogel) in première.

DE PILLECYN ,”Een fanatieke Hitlerklant, dolle antisemiet of moderne heiden is de schrijver van ‘Soldaat Johan’ van ‘Hans van Malmedy’ en van ‘Monsieur Hawarden’ nooit geweest.” Maar dat Filip de Pillecyn (1891-1962) zich in WO 2 inderdaad had verbrand, steekt literatuurhistoricus en Louis Paul Boon-biograaf Kris Humbeeck niet onder stoelen of banken.

De Pillecyn, actief lid van het VNV of Vlaams Nationaal Verbond, was een steunpilaar van de culturele collaboratie: “De Pillecyn was een overtuigde nationaal-socialist, maar hij droomde van een soeverein Vlaams vaderland in een Germaans Rijk.”

Dat hij zich vergiste van strategie was duidelijk maar daarom is zijn literair werk er niet minder beklijvend om. Humbeeck laat zien hoe deze dorpsgenoot van Herman Brusselmans (eveneens in Hamme geboren) niet alleen voor meer volkse inhoud pleitte – zoals toen gebruikelijk – maar ook een adequate stijl en literaire vormgeving bleef verdedigen waardoor een Duitse literatuurwetenschapper De Pillecyn roemde als ‘meest verfijnde gevoelsindividualist onzer literatuur.’ Kortom, De Pillecyn bleef, ook in oorlogstijd, voor Vent én Vorm pleiten.

In nov. 2019 verscheen in het tijdschrift ONS ERFDEEL: LIJDEN VOOR EEN IDEE. HET GERMAANSE GEDACHTEGOED VAN FILIP DE PILLECYN

 een artikel van dichter Kurt De Boodt, dat overtuigender dan voorheen aantoont hoe groot De Pillecyns nazisympathieën wel waren…o.a.

Hij schrijft over Goebbels : Het is een merkwaardig spreker, waarvan de levendige, buitengewoon doordringende ogen, als in innige samenhang met zijn woorden, de toehoorders boeien. Hij sprak ons over de dienende taak van de kunstenaar in de volksgemeenschap. Zijn woord is helder en zijn betoog overtuigend. Duitsland wil, door het tonen van wat het schept en niet door redeneringen de wereld overtuigen van de hoge culturele zending die de leiders van het Duitse volk hebben op zich genomen.

 Op een Dichterstreffen in Weimar zet hij na een propagandareis samen met dichter Ferdinand Vercnocke de Europaïsche Schriftsteller-Vereinigung (ESV) mee in de steigers. Dit geesteskind van Goebbels moet een nationaalsocialistisch tegenwicht bieden aan de internationale PEN-club. De Pillecyns artikelen voor Het Laatste Nieuws verbruinen. Een gezonde Germaanse cultuur stoelt op bloed en bodem.